Boas de novo. Esta entrada ben podía ir a continuación da anterior, xa que leva a mesma data, e, ademais, o poema que recolle o vídeo que vai a continuación foi lido na Festa da CUT do pasado sábado. Pero penso que debe ir así, soa.
Non vou comentar mais nada. Eiquí non caben chistes, nen apreciacións, nen ostias.
Rafeef Ziadah, poeta palestina. “Nos ensinamos vida, señor”, en inglés e con subtítulos en castelán:
Unha lembranza moi forte para Miguel da CGT de Pontevedra, que ama e ensina a amar a poesía e a Palestina.
O próximo día 21 botarei unha boa sesta, se me deixan.
Botareille de comer ós gatos.
Botarei unha partida de subastado, se topo con quen.
Botarei unhas moedas , se as teño, a algún músico noPríncipe ou no arco ese que hai xunto á Catedral, en Santiago, se é que queda algún.
Botarei contas do que debo e do qué me deben.
Botarei a pota, como ven sendo habitual.
Botarei unhas risas, sen motivo.
Botarei en falla a moita xente. Tanta xente.
E botarei un grolo á saúde de esa xente.
E a moza anotou “non sabe/non resposta”
O gato que podedes ver eiquí ó lado é do Cebreiro, ou polo menos alí estaba cando lle tirei a foto. Semella que intentaba mimetizarse (sen moito éxito, todo hai que decilo) co feixe de troncos que agardan o inverno...
E vos deixo cun video con música do cantautor portugues Carlos Clara Gomes, a quen eu (confeso a miña iñorancia) descoñecía ata o pasado sábado, cando tiven ocasión de asistir o seu concerto dentro do “III Festival da Cultura Proletaria” organizado pola CUT no adro da Eirexa de Darbo, en Cangas. Un pouco de orgullo proletario nunca ben mal.
Pois xa está. Coidadevos moito, que veñen tempos duros.
: (
(teño unha amiga que sempre pon cousas coma esa nos correios, pero ten mais graza; saudos e tal)
Boas. O vran semella non querer deixarnos este ano, pero xa se notan os días. Onte xa era noite as nove, ou por aí. Boeno, é o de todolos anos, pero qué queres, esta época sempre me pon un pouco tristeiro. Inda que, ben mirado, poucas cousas son as que non me dan baixón...
E mira ti que fan cousas para nos ter entretidos. Cando non hai unhas eleccións hai unha eurocopa ou unhas olimpiadas, ou un desfile militar ou un macro festival de rock, ou unha exhibición aérea ou un desfile de moda… pero xa sabes, ún é así e non é doado de animar. Ún dos catro jichos mais tristes que hai no país, segundo o último ranking da Junta de Jalicia.
Se me queres algo (inda que non se me ocorre qué podería ser), carlosdeteis@terra.es
(Se me queres algo no sentido de si me tes que dicir algo, non de se me amas ou aprecias un pouco, que ben sei eu que non).
A foto que vai enriba de todo tireina eu o pasado 29 de agosto; a lúa sobre a Ría, dende a praia de Rodeira (onde estabas ti?). A de abaixo representa o meu estado de ánimo con toda exactitude a día de hoxe.
