20 de novembro. A resistencia. Música pra un anaco. Despois dos bombardeos.

Unha folga xeral mais vello.

Cada vez me custa mais implicarme nestas cousas. Por suposto, fixen folga (a miña diñidade inda vale mais ca un día de paga); por suposto, manifestime pola mañá en Vigo, na compaña de moitas persoas decentes (fun a manifestación de CGT-CUT-CNT-STEG); e pola tarde, en Cangas, nunha impresionante demostración que apenas tivo reflexo na prensa. Pero hai xa tempo que non participo da dinámica cas folgas crean. Vello de mais, canso de mais, descrido de mais, tonto de mais… Por suposto, esas dinámicas existen, e normalmente son o aspecto mais interesante dos procesos de folga. Que fructifiquen ou non, xa se verá. Quizais algo está medrando aí fora…

No persoal, e dende que xa non estou “activo” sindicalmente (nen socialmente, nen case que nada), os días de folga son coma días de festa: vexo a moita xente que había tempo que non sabía deles, e non madrugar un mércores pois tamén se agradece. E as rúas da cidade nunca son tan bonitas coma os días de folga. Cóntao moi ben o poeta Lariño  nesta crónica que lle robo sen pudor algún e que aparece na sua páxina envolventesaspalabras.info :

 

PASEO NO SERÁN DA FOLGA

no serán da folga pasea
unha rapaza coas suas meniñas
polas ruas cos baixos pechados
no centro desta obreira cidade
e contar os pouquiños lokais abertos
vaise convertir nun pequeno xogo
unha cafeteria unha farmacia un bar
o macro-centro-comercial un estanco
e pola rua peatonal no chan esparcido
polos contra-manifestantes da tarde
o interior de varios contenedores de lixo
as pintadas nos bankos e algo queimado
caixas de cartón e brancos confetis
serven de xogo ás cativas que seguen
cunha fita de plastico polo camiño
e con ela tamen xogan na arbore
dun parque logo dos columpios
outra farmacia aberta unha bocateria
a biblioteca cos servicios minimos
e que gosto camiñar por esta vella praza
as cafeterias pechadas e sen mesas fora
livre o camiñar a praza e as ruas abertas
(lariño para ana lía e nair
imaxe da lua do soportal
mentres agardo por unha
imaxe da praza baleira)

Poesía do cotían. Poesía proletaria. Poesía de resistencia.

E qué toca agora?

Pois eso, resistir, supoño.

Mónica de Nut (coarentaetantos –a ollo- kilos de puro talento interpretativo) disque habíamonos de felicitar pola nosa resistencia, e  faino de xeito ben contundente. Como é evidente o boa que é Mónica, e a pouca obxetividade que teño con respecto a ela e as cousas que fai, pois non vos digo mais nada. Aí vai, Mónica de Nut e Virxilio da Silva, en directo na capital, “Habíamonos de felicitar pola nosa resistencia” (un dós seus mellores temas, ó meu entender).

Ó remate de “Habíamonos …”, Mónica e Virxilio enlazan con “Music for a while”, composta polo compositor barroco inglés Purcell en 1692, e plenamente actual (encántame ese drop… drop… drop, é…máxico? bolboretil?). Moi pouca xente é capaz dunha transición semellante, ó nivel de intensidade, calidade e, mmmh, honestidade que desplega o dúo. Penso. Bah, xa me calo.

É un pracer (pra min, espero que para vos tamén)  incluir na mesma páxina un anaco do traballo de dous, cada ún ó seu xeito, resistentes da categoría de Lariño  e Mónica.

As fotos que aparecen enriba son as primeiras que asoman neste blog que non son miñas. Non sei de onde as tirei, e se alguen ten problemas (rollos legais e tal) con que aparezan aí, pois que mo diga. As imaxes corresponden a unha biblioteca de Londres en pleno uso durante a II Guerra Mundial, e a un oficio religioso na Catedral de Munster, Alemaña, pouco despois de ter rematado a mesma guerra. Duas imaxes que, dende cas vín por primeira vez, me semellan unha mostra impresionante de resistencia e diñidade humana, de persistencia en intentar seguir facendo o que cada un cré que debe facer.

E boeno. Ata eiquí chegamos, por hoxe. Grazas por todo, boas noites, coidadevos.

           

9 de novembro de 2012. De folgas, de berros.

            A ún, cando lle pisan, berra. É unha reacción natural, humana. Pode que sirva para algo, e pode que non. Pode ser que te deixen de pisar, e che pidan disculpas. Pode ser que che inviten a un café, e ser o inicio dunha fermosa amizade. Pode ser que non te deixen de pisar, e lle teñas que dar unhas ostias ó tipo, se podes. Poden pasar moitas cousas, cando che pisan, pero o primeiro é berrar.

            O que non é normal é darlle as grazas a quen che pisa, deitarse no chan para que che pisen mais a gosto.

            Digo eu.

            Esto que segue non o digo eu:

            “Ademais de xusta, equitativa e saludable, a folga é tamén unha cousa moi bonita. Os homes non son específicamente humanos porque traballen, que é cousa que tamén e máis afanosamente fan diversos animais e toda-las máquinas: os homes son homes porque poden deixar de traballar, que é cousa que nunca fan as formigas, os castores nen as turbinas. A beleza da liberdade que decide parar supera a de calquer funcionamento ben engrasado. Só quen é quen de parar é quen  de traballar humanamente!... O folguista… instálase na fronteira entre a orde e a desorde, onde a maldizón do traballo pode se converter na ledicia de crear.”

            Inda que non volo creades, as liñas que anteceden escribiunas Fernando Savater (sí, ese Fernando Savater) no ano 1980. Aparecen nun libro titulado  “Impertinencias y desafíos” (Legasa Literaria,  1981), que recolle artigos publicados en “Ajoblanco”, “Bicicleta”, “Viejo Topo” e outras revistas da época. Trocan os tempos, trocan as persoas, e non sempre para mellor.

            A fotografía que vai enriba tireina ó final da manifestación CGT-CUT-CNT-STEG da folga pasada (29 de marzo).

            A vida como unha permanente e festiva folga xeral…

E o que segue, sen ter nengunha relación co anterior, recole unha actuación no Contrabajo, en Vigo, dun dos mellores grupos galegos (boeno, galego/portugueses) que se poden ver actualmente: o cuarteto que lidera a percusionista Lucía Martínez. Isto é do ano 2011, "Eu de Marín ausenteime", canción tradicional que sen dúbida coñecedes é da co grupo fai unha lectura excepcional. Se tocan perto de onde vivides, é tontería non ir.

           

5 de novembro de 2012. Agustín García Calvo

A semán pasada faleceu Agustín García Calvo. Viña no “El País”, nas páxinas de cultura, entre unha nova que proclamaba cuns chefs (ou chefes) españois ían revolucionar a alta cociña a base de tapas, e outra que falaba de non sei qué duns modistos. Vale.

No ano 95 ou 96, por aí, os do Ateneo Libertario de Vigo, aproveitando que García Calvo andaba por Pontevedra nunhas xornadas de filosofía ou algo así, lle propuxemos dar unha charla en Vigo, ó que o home accedeu moi xentilmente, coa únia contraprestación de que o invitásemos a cear. Organizamos a cousa no Instituto Santa Irene, nas Travesas, e foi o acto mais multitudinario que fixemos nunca (ata saimos no Faro, mira tí).

A charla-conferencia-debate versou sobre o diñeiro, e eu non me enterei de nada, sobre todo porque estaba pendente do posto de libros que intentabamos vender (somente vendimos os de García Calvo), e porque, xunto con outro compañeiro, facía as veces de equipo de orde (bastante pouco intimidante, supoño), en previsión de que certos individuos intentaran reventarnos o acto. Tíñamos razóns para crer iso, no vos pensedes que era simple paranoia.

Despois, durante a cea no Mesón Seara, na rúa do mesmo nome, tiven ocasión de falar co zamorano. Tiven a ocasión, pero desaproveiteina miserablemente: trala tensión organizativa, xa sabedes, adiqueime con gran entusiasmo ó viño da casa, de xeito que me foi imposible seguer, e moito menos manter, unha conversa normal.

Polo que eu me lembro, que entre unhas cousas e outras non é moito, García Calvo era brillante, divertido, calquer cousa menos modesto, vital, expansivo, extranamento xuvenil (debía andar polos 70 anos daquela), e comía e bebía que daba gozo miralo. Lucía unhas patillas estilo Curro Jiménez, un pano imposible ó pescozo, e pantalóns de campá.

Xa sei que non é unha gran contribución biográfica, pero é o que hai.

De todolos xeitos, eu daquela era inda mais imbécil do que son hoxe (resulta pouco doado de crer) e nen de lonxe estaba en condicións de seguer o fío dos razoamentos de García Calvo. Eu cría na “acción” por riba de todo, e facía unha distinción nidia entre o dircurso e a actividade; pensaba que a revolución era unha cousa que ía “vir”; que o capital e o poder eran cousas que andaban por aí fora e que había que combater; e que coas palabras non se construía, se intentaba aniquilar o adversario. Imbécil.

A partir dese acto (exitoso no organizativo, supoño, pobre no persoal-para mín), empecei a me achegar, timidamente,  á obra de García Calvo, e a comprender, creo, algúns dos seus plantexamentos. Hoxe, relendo algunha das suas obras, sorprendinme ó comprobar o profundamente que algunhas das suas ideas están arraigadas no meu sistema de pensamento (por chamarlle algo). Permítome recomendarvos (inda sabendo onde van parar as miñas recomendación polo habitual) o libro cuia portada tomeime a molestia de fotografiar para por aí enriba, que recolle duas conferencidas dos anos 91 e 92. Se alguen quer, llo presto.

Unha anedota que lembro agora, que lín non sei onde hai moitos anos: o home volta do exilio en Francia, e un periodista lle pregunta “E vostede anarquista?”, e García Calvo sorrí e retrúcalle: “Xa me gostaria, xa…”.

O zamorano García Calvo, dramaturgo, filósofo, poeta, lingüista, conferenciante, provocador, aspirante a anarquista, non era “dos nosos” porque non era de ninguén, nen de él mesmo. Viviu unha longa vida, foi amado e respetado por persoas que a sua vez merecen amor e respeto, deixa unha obra sólida e rica tras dil. Non é pouca cousa. Que a terra le sexa leve.

Segue o poema “Libre te quiero”, un dos poemas mais fermosos escritos en lingua castelá dos que eu teña noticia:
Libre te quiero, / como arroyo que brinca/ de peña en peña./ Pero no mía.
Grande te quiero,/ como monte preñado/ de primavera./ Pero no mía.
Buena te quiero,/ como pan que no sabe/ su masa buena./ Pero no mía.
Alta te quiero,/ como chopo que en el cielo/ se despereza./ Pero no mía.
Blanca te quiero,/ como flor de azahares/ sobre la tierra./ Pero no mía.
Pero no mía/ ni de Dios ni de nadie/ ni tuya siquiera.