Custa crer a estas alturas, ben o sei. Cada vez mais. Pero creamos nos que todavía cren, (porque son mais novos, ou mais tontos, ou mellores ca nos). Ou intentemos crer.
Ou fagamos como que cremos.
Despois de todos, nós non deixamos a Idea, foi a Idea a que nos deixou a nos. Nunca estivemos á sua altura, de todolos xeitos.
Despois de todo, quén somos nos, onde están os nosos méritos, as nosas fazañas, a nosa obra, como pra xulgar a ninguén…
Vale. Esta é unha primeira e burda (non podía ser doutro xeito) aproximación nesta páxina a un tema que segundo como o collas pode ser ata divertido. Mentres seguimos sacrificando alegremente as nosas vidas á Economía, tomémonos un respiro e meditemos.
A verdadeira relixión da crase traballadora é, precisamente, aquelo ca define: o traballo. “O traballo diñifica ó home”; “O traballo é saúde”; “O que non traballe que non coma” (ésta é moi boa: orixinal de San Pablo, adoptouna Lenin dous mil anos mais tarde, e cos mesmos fins); “O traballo os fará libres” (inscripción na entrada do parque temático de Auschwitz)…
Dos valores co capitalismo mais e mellor conquiriu incrustar nas nosas mentalidades proletarias é a sacralización do traballo (xunto coa idea do éxito e a do progreso, probablemente). Ata o punto que pra algúns traballadores que se definen como “progresistas”, de “esquerdas” ou incluso “revolucionarios” o traballo en sí, non as condicións do mesmo nen quen explota a quen, é un tema que non debe ser tratado de nengún xeito. Porque o traballo é sagrado. O traballo vertebra á sociedade (e así nos va).
Se alguén dixo algo mellor ca ti, non te comas o tarro; así que segue unha cita de Kropotkin, ben coñecida: “… o dereito ao traballo é o dereito a continuar sendo sempre un escravo asalariado, un home de traballo, gobernado e explotado polos burgueses de sempre.” Que alguén considere o traballo coma un dereito da unha idea do baixo que ten caído a cultura proletaria. Que o fagan os sindicatos que supostamente nos representan e defenden da medo, da carraxe, da risa.
Reparti-lo traballo? Vai de citas. Esta é da Asamblea de Jusseu, Movimento de Parados, do ano 1998, sobre unha das reclamacións “estrela” da chamada “esquerda”: “TRINTA E CINCO HORAS NOLA SUDAN. 35 horas de escravitude asalariada. 35 horas de “Bós días, Sr. Director!” 35 horas de aburrimento. 35 horas de xefeciños. 35 horas de “que chegue pronto o fin de semana”. 35 horas de curros inuteis (animador sociocdultural, representante comercial, axente de medio ambente, mediador pedagóxico, perfumadora, limpiador de caniches, e moitos mais…). 35 horas de curros perxudiciais (empregado no sector nuclear, vixilante, pasmo, periodista, delegado sindical, político, revisor, banquero, asistente social, publicista, xuiz, garda, obreiro das fábricas de semillas tranxénicas, e moitos máis…)”
A seguinte foto tirouse o primero de maio pasado (festa do traballo, mira ti).
O mesmo día repartiuse un folleto sobre o tema que nos ocupa que está moi ben, ó vello estilo fanzine e tal, e tiña intención de enchufalo eiquí, pero levo como unha hora intentando subilo e non hai xeito. Así que se alguén o quer, que mo pida. Intentareino outro día.
Inda vou engadir algo que escribin hai tempo pra unha certa publicación (que non cumpriu co seu cometido, pois non mo publicou). Vai un pelín fora de contexto, pero, a estas alturas…
“Sendo o traballo un dereito e un ben social, segundo a moral oficial, estar en paro é unha desgraza, e polo tanto o parado debe ser un desgrazado; de feito, o parado cumpre o seu traballo social consumindo, dando medo ó que traballa, dando lástima, e, loxicamente, intentando topar traballo. A imaxe do parado feliz que non pretende topar traballo é probablemente un dos pesadelos ocultos da xente de orde.”
He, he.
Unha última. Esta non é miña, nen vos vou dicir de quén é, pero invito eu:
“A esperanza está no inesperado”.
A foto de enriba tireina eu en Cangas o novembro pasado. Inda que semella un diablo de Tasmania, en realidade é un jatodecallejón duns 100 gramos de peso. Pero daba medo. Coma nós, ás veces.
Como sodes boa xente (en xeral e sen entrar en moitas matizacións), vos deixo un video do increible Jazzman de Compostela.
E xa está. Saúdos prós que viaxan. Levánse un pouco de nós, pero despois, as veces, voltan, e traennos palabras, imaxes e ñitus-ñitus.
ENGADIDO O 25 DE FEBREIRO
Pois este é o folleto do que falaba antes. Agora xa queda mais completo o chollo. Grazas ó remitente.
Senta nunha cadeira, érguese, senta en outra. Hai sitio de abondo. Érguese. Pasea.
Agarda.
Luz branca. Zumbidos. Revistas nunha mesa.
Colle unha e lle bota unha ollada. Non entende nada do que pon alí. Nen sequer sabe en que idioma está escrito. Deixa a revista enriba da mesa. Séntase en outra cadeira. E agarda.
Xunta as mans, coma se estivera pregando.
Descubre que se pode estar mortalmente asustado e mortalmente aburrido ó tempo.
Érguese, camiña ata o outro extremo da sá, séntase en outra cadeira. Agarda.
Chégalle o ruido do tráfico de alá baixo, na rúa. Cré ouvir voces, música. A vida segue, alá abaixo.
Desexaría máis que nada sair pola mesma porta pola que entrou hai … canto hai diso?, premer o botón do ascensor, chegar ó portal, encender un ducados, sair á rua, empaparse do orballo que antes estaba a cair (seguirá caindo agora?), e camiñar, camiñar rápido sen deterse, sen dirección, esquivando a xente coa que se cruzara, camiñar e seguer camiñando ata que lle estouparan os pulmóns dunha puta vez.
Cambia de sitio. Colle outra revista, pero nen sequer intenta comprender o que está escrito. Agarda.
Pódese súar e estar morto de frío ó tempo.
Un home só agardando na sá de espera.
…
Unha porta se abre. Unha voz sen inflexións pronuncia o seu nome.
Érguese e diríxise cara á voz. Obedente, rendido, vendido.
________
A foto de enriba (miña) recolle unha peza, sen título, colección particular, de PFM (purificacionfernandez.blogspot.com). Barro branco e gres (penso). Lévolle tirado mil fotos, e non a remato de coller.
Vos deixo cun extracto dunha obra de teatro que vin hai xa uns cantos anos, e que non me dou quitado da cabeza. A obra é "As veces sentímonos tan cansos que facemos estas cousas", da compañía teatral Novedous. A mín deixoume abraiado. Non sei se esta compañía existe na actualidade, nen se é posible ver esta obra nalgures.
E xa está. Se me queredes algo, pois mo decides. Vémonos.
Despois de todos, nós non deixamos a Idea, foi a Idea a que nos deixou a nos. Nunca estivemos á sua altura, de todolos xeitos.
+de+DSC_0175.JPG)
