lunes, 27 de mayo de 2013

27 de maio de 2013. Oración (a duas voces)

Topar un recuncho morno, afastado, invisible.
Alimentarse só de fume, e de silenzo, e da nostalxia
de cousas que nunca ocorreron.

E, se existese un dios (quen sabe…)
E foxe razonable (e porque non)
E eu soubese en que lingua lle falar
(a dos paxaros, a das máquinas, a da erva, a do ferro?)
Contaríalle de ti (dela? outra vez?)
Do fermosa que es, do cansa que estás (e lle importaría?)
E lle pediría (coma todos…)
Que mirase por ti, que che coidara, que te afastara do frío e da soidade,
Que te mantivera a salvo, que non permitira que escuras raices aniñaran no teu peito.
Que nunca estiveses perdida.
Que te protexera de xente coma mín (esa si que foi boa!)
Da xente pequena, triste, ruin e asolagada pola culpa e polo medo (xa sei o que ven agora…)
Coma mín.

Topar un recuncho morno, afastado, invisible.

(Ducias de pequenas dores; teño tabaco, café e almax, vai un pouco de frío, son as tres da madrugada, é a hora dos fantasmas; agora a gata durme ó meu carón, ten un sono axitado, respira con certa dificultade; ducias de pequenas dores; teño tabaco e café e unha longa noite por diante, me temo).

(Fago como que durmo, ó seu carón; está inqueto e triste, fala só, e non fai mais que fumar, éstame a foder os bronquios; enténdolle mais do que él cré, coñezoo mais do que él pensa. Vai ser uha noite desas, me temo…Non sei como tanto lle aturo.)






lunes, 13 de mayo de 2013

13 de maio de 2013. O primeiro de maio mola.

Co retraso que é habitual nesta sorprendentemente-inda-visitada-pero-non-moito páxina, imos abordar (coma se fósemos piratas) o siñificado social, político, lúdico-festivo e mais do primeiro de maio, conmemoración da Festa do Traballo, Día Internacional da Crase Obreira, San José Obreiro, e outras cousas que tamén se conmemoran o tal día. Por conmemorar que non sexa.
O primeiro de maio mola. Con esta reflexión  xa estaríamos a altura dun universitario medio, pero tanto o redactor desta páxina (eu) coma os sufridos lectores da mesma (vos) temos un nivel de exixencia na análese, na expresión, no cuestonamento da realidade, etc., bastante mais alto do que, polo visto, se ensina  nas universidades do Estado. Así que imos profundar na reflexión citada.
Nefeuto, o primeiro de maio mola. E por moitas razóns. Imos expór unhas cantas, pero sen dúbida hai mais (o que pasa é que agora mesmo non se me ocorren). Vai:
-É festivo. O cal sempre está moi ben, sempre que teñas curro, e non traballes na hostelería, no espectáculo, na sanidade, no transporte público, nun medio de comunicación ou sexas policía de algunha das moitas razas que existen.
-Vas a algunha das manis que hai, polo menos nas vilas dun certo tamaño, e sempre topas xente coñecida que normalmente non ves, e te pós ó tanto de cómo lle vai a vida a uns e outros e esas cousas . As veces ata fas amistades, ou incluso ligas (eu non, pero sei de xente que sí). Tamén é entretido ver quen falta do ano pasado, e especular sobre o motivo da ausenza (quedou dormido, despistouse, morreu, pasouse a outro sindicato, pasa de todo…)
- Pódeste pór camisetas, gorras, chapiñas e cousas que somente podes pór ese día, e así lle das uso.
- Podes andar por mitade da rúa sen risco de que te atropellen. Ata agora, polo menos, porque si se populariza a extravagante costume de levar autobuses ás manis, calquer día pode haber unha desgraza.
- A diferenza das folgas xerais, o primeiro de maio os bares sí están abertos. Entendámonos: cando as folgas xerais, a maior parte dos bares tamén están abertos, pero da moi mal rollo entrar. O primeiro de maio non pasa nada, te tomas uns caldeiros cos amigos e tan contentos.
- Se tes colegas que van a manis distintas ca túa, logo podedes discutir sobre  cal meteu mais xente, cal tiña mais bandeirolas, bandeiriñas, faixas e globos, ou que portavoz dixo o tópico máis tópico ou a burrada mais grande.
- Podes pór a TVG o mediodía e ver se te ves nalgunha mani,
- Se tes can, lle podes pór pegatinas do sindicato que mais che goste e facerlle fotos, que sempre dan moita risa (ollo: estamos bordeando a crueldade animal). Tamén vale pra bebés. Disque prá avós, pero eu nunca o mirei.
- Podes intentar colarte nalgunha festa das que as veces organizan os sindicatos con mais pasta, e ó mellor consigues  xantar de gratis.
- Se tes algo de xeito tocando a guitarra ou cantando ou facendo malabares, soe ser un bó día pra facer algo de caixa, se te colocas estratexicamente (perto das manis, pero non no medio delas, por exemplo).
E mais cousas, xa vos digo, que agora mesmo non me lembro.
Todas son avantaxes, como podedes ver. E ata o de agora somente tratamos asuntos mais ou menos materiais. Porque se chegastedes ata eiquí (hai alguén aí?) paga a pena comentar así por encima  o aspecto digamos, mmm, espiritual do tema.
Saberedes que cada vez que asistides a unha mani do primeiro de maio gañades puntos prá acceder ó Paraíso Proletario, que é a máxima aspiración ultraterrena dos traballadores concienzados e concienzudos. Como todo o mundo sabe, o Paraíso Proletario, na sua versión viguesa e masculina, é un lugar maravilloso: existe pleno emprego (podes traballar oito horas diarias durante toda a eternidade), o Celta non somente non baixa a segunda senon que gaña a Copa de Europa cada duas semans, hai numerosas festas gastronómicas a base de churrasco e pementos-de-padrón, abundan os sitios pra aparcar… Boeno, o Paraíso. E o único que tendes que facer prá habitar nel pra sempre é atender ás convocatorias dos vosos sindicatos, que saben o que mais os conven e miran por vos, e non facer o ganso. E morrerse, claro (algunha pega tiña que haber).
Despois de todo o exposto, coincideredes conmigo en que o primeiro de maio mola. De feito, debería haber un primeiro de maio cada mes e medio, unha cousa así.
---.

As fotos que acompañan esta profunda reflexión son miñas, e a primeira vista non teñen moito que ver co tema. Claro que todo é cuestión de darlle voltas…
Vos deixo cunha cousa de MBM Trío (Lucía Martínez, Antonio Bravo e Baldo Martínez), que non teñen culpa nengunha do que hai escrito mais enriba, e a quenes estou desexando ver de novo. E oilos.

viernes, 3 de mayo de 2013

3 de maio de 2013. V, eu e o estado da cuestión.

            Cada vinte ou trinta días acostumo quedar con V. Somos xente de costumes fixas: vémonos en días de entresemán, en un dos dous ou tres locais dos vellos tempos que inda sobreviven, a iso das nove da noite (ou do serán, dependendo da estación), nolos dous sós.
            Coñezo a V. dende hai uns vinte anos, e temos unha relación desas que poderíamos chamar “asimétrica”: Eu, inda co aprecio, non o considero amigo meu, e él probablemente me teña a mín polo seu amigo, inda que quizais non me aprecie demasiado. V. gábase  de ter moitos amigos, mentres que eu non podería nomear mais alá de seis, quizais sete, ó longo da miña vida.
            É un pouco mais novo ca mín, apenas uns meses, pero o seu aspecto é moito mellor co meu: máis xuvenil, máis san, máis atractivo, viste mellor. Ademais, a sua vida social é moi intensa (a diferencia da miña, que é prácticamente inexistente): a sua axenda sempre parece chea, é raro co seu movil non soe duas ou tres veces cada vez que estamos xuntos, e soe asistir a concertos, exposicións, manifestacións e cousas así. Mesmo afiliouse hai pouco a un minúsculo partido trostkista, decisión que a mín pareceume tan desconcertante como divertida. Soe estar bastante ó tanto das noticias, das novedades, dos cambios de tendencias e outras cousas que a mín, cada vez mais, abúrrenme. Resumindo, está mais vivo ca mín.
            Levamos xa un tempo (dous, tres anos?) repetindo estas quedadas.
            As nosas conversas consisten básicamente en que V. fala e eu escoito. E fala, sobre todo, de persoas  que ambos os dous coñecemos, e das cousas que lles pasan, das que él está informado (porque as ve, ou fala con elas por teléfono, ou se mantén en contacto por correo electrónico, ou a través de terceiras persoas).
            Así, entérome que o de M., despois de todo, non era cancro; que o de L. sí o era, pero que o leva moi ben; S.V. divorciouse (de novo); T. e R., despois de levar convivindo sete anos, aparentemente de xeito satisfatorio, vanse casar: hai apostas a ver canto duran;   o gato de S.L. perdeuse; o gato de S.L. apareceu, pero non era gato, senon gata, e volve preñada; R.B., músico, despois de anos de malvivir tocando en garitos indecentes, foi contratado por unha famosa estrela do rockanrol para unha xira estatal; R.B. foi despedido despois do primeiro concerto da xira, sen que se saiba o motivo; hai unha nova escisión no antigo sindicato no que ambo-los dous militamos hai moitos anos; a demencia de S. vai a maiores; T. , R.S., V.I. e E. quedaron sen curro. C. tivo un neno, non se sabe quen é o pai; L. montou un bar; T.C. marchou a vivir a Burdeos… E mais cousas: un se muda de piso, outro faise católico, aquel se fixo unha tatuaxe (do Che Guevara, nada menos), este mercou un coche, aquela outra está tan cambiada que non a coñecerías… Así todo.
            Teño que admitir que todo esto, en xeral, non me importa, pero me interesa. Sinto curiosidade por ver como evoluciona a vida dunha xente coa que, en tempos, compartín algunhas cousas, a pesares de que agora mesmo non teña intención nengunha de reaunudar o meu contacto con eles. Interésame, ata o punto de que agardo con certa expectación as periódicas  conversas con V.
            Descoñezo o motivo que pode ter V. pra querer estar conmigo; non son precisamente unha compaña amena, aporto moi pouco á conversa, non teño un trato agradable. Quizais o fai por altruismo (“manteñamos a este tipo en contacto coa realidade”), quizais por fachendear diante miña do rica  e interesante que segue a ser a sua vida (“ves? TI es vello, EU estou en activo”), quizais é un costume adquirido sen mais (“vaia rollo, hoxe toca aguantar o tipo ese”). Écheme igoal.
            A verdade é que botaría en falla estas periódicas actualizacións de datos de xente que non me importa. Pero que me interesa.
            O desenrolo dos encontros é sempre o mesmo, con poucas variacións. Eu acostumo chegar un pouco antes (dende sempre chego anticipadamente ás citas, non sei porqué); cando aparece V. , puntual, saudámonos cunha aperta de mans; pedimos café, e as veces coñac ou augardente; V. empeza a me por ó día das cousas que lles pasaron nos últimas días a uns e outros; despois me informa das suas propias andanzas: as suas complexas e variadas relacións sentimentais, a sua militancia política, as suas perspectivas vitais, as suas impresións sobre os últimos concertos ou obras de teatro ou exposicións as que asistiu, problemas laborais; a continuación soemos ter unha conversa propiamente dita, sobre música (curiosamente él e moito máis clásico ca mín), algunha película que nos recomendamos sen moita convicción ún ó outro, a relectura dalgún libro. V. nunca lé nada do que eu escribo, o cal non me parece nen ben nen mal.
            E o último capítulo da quedada, xa cos cafés tomados: V. me transmite a relación  de defuncións recentes de persoas coñecidas por ambos, capítulo que, dada a nosa idade, cada vez vai tomando mais importancia. Nomes que apenas me dín nada; unha causa habitual de morte (cancro e suicidio, sobre todo; enfermedades varias; accidentes; causas descoñecidas); e un breve comentario sobre a persoa que “xa non está entre nós”, curiosa expresión que V. emprega en ocasións e que a mín e me resulta inquetante, porque tendo a pensar que o que xa case que non está entre nós son eu.
Normalmente non me impresionan moito estes decesos. A maior parte dos falecidos nunca tiveron unha especial siñificación para mín, ou hai xa tempo que non a teñen. As suas voces, as suas facianas, as suas peculiaridades, fóronseme esvanecendo, ata o punto que,  pra mín, xa estaban prácticamente mortos antes que V. mo certificase. Mortos que non me importan, na sua maioría. Pero que, sí, me interesan.
Lóxicamente, igoal que V. me fala doutra xente, supoño que a mín me incluirá no menú cando fala con esa outra xente. Gosto de imaxinar o que lles dirá de mín: “cada vez está peor”;  “non se coida, non vai ó médico, e así está”; “non fai nada, non sei porque algúns dicían que tiña talento, talento pra qué?”; “apenas fala, e se repite mogollón”; “é un pouco patético”, “estragouse”. Encántame esta última: curta, contundente, evocadora de imaxes: “estragouse”. E xente á que non lle importo, pero que ó mellor lle intereso (interese sociolóxico, lixeiro, anedótico), crerá que sabe algo de mín, como eu penso que sei algo deles.
Supoño que é posible que sexa V. o que lle comunique a un bó número de xente (tendo en conta o seu amplo círculo de amistades e a sua querencia pola conversa, e que probablemente vivirá mais tempo ca mín) o meu falecemento. “X.C. xa non está entre nós”. Definitivamente. E alguén retrucará:  “Ah, pero inda estaba vivo?”. E alguén dirá: “Boeno, moito entre nós xa non estaba, que digamos.” E alguén preguntará:  “ E ese quén viña sendo?” E alguén, pensativo,  suspirará e dirá “Cada vez quedamos menos.” E pensarán “boeno, tampouco se perde nada”. E logo falarán da última aventura do can de R., do gusto que ten prá música o fillo pequeño de T.L., da exposición de fotografía de A. e M., de que o de L., finalmente, non era cancro, da manifestación do xoves, do noxo que da o presidente da xunta,  do prezo das hervillas en lata.
Porque, boeno, a vida seguerá. Supoño.
Rematada a cita,  él volta á sua actividade e eu ó meu letargo. Eu normalmente quedo aliviado de perdelo de vista. Agótame. Detesto o exceso de vitalidade, de entusiamo, de enerxía.
Pero sei que dentro duns días estaré agardando, cunha certa impacencia, a sua chamada pra quedar, onde sempre e pró de sempre. Coma sempre.
 
 
------

E, boeno, ós heroicos e en perigo de extinción lectores deste blog (que algún hai): se algún ten gañas de ver mais fotos miñas, como éstas que van enriba e eiquí o lado, pode ir a flickr e buscar a galería de carlosdeteis.foto, e xa está. A mín góstanme, pero xa sabedes co meu nivel de autoesixencia é moi baixo.









Vos deixo cun video dunha das mellores bandas (sí, de jazz) que se poden topar no estado español e que, mira ti, é galega. Supoño que xa a coñecedes, pero nunca está de mais ouvir a SUMRRÁ tocando "Believe in Trane"; despois de todo, se non cremos en Trane en quén ostias imos crer.: