Antes de empezar, duas advertencias: unha, o conto non é meu, linno nalgures e agora vou facer un bonito exercizo de memoria, reescritura e morro; outra, se saides de casa, asegurarvos de deixar o gas apagado, os grifos pechados, e de lle pór comida ó gato. Animaliño. Él non ten a culpa dos vosos estrafalarios costumes sociais.
Imos alá, pois. Un último aviso: este conto non ten moralexa.
A cousa vai así: o Zar Nicolás e o Kaiser Guillermo (podes botar un ollo á Wikipedia e ver quenes eran estos simpáticos persoaxes), a pesares de ser medio curmans, ou precisamente por elo, viñan de ter unhas desavenencias entre eles, que inda que non desembocaran en enfrentamento aberto, deixáranlles mal corpo. Desexosos de restabelecer as boas relación, fixéronse mutuos xestos de achegamento, e, entre eles, un intercambio de regalos para selar a renacida amizade entre familiares e nacións.
Non sei que regalo lle fixo o Kaiser ó outro. Sen dúbida, algo distinguido, exclusivo, e moi caro. Podía permitírseo: despois de todo, os cartos non saían do seu peto.
O Zar regaloulle ó seu curman unha manada de alces.
Puntualicemos eiquí que estes alces non eran uns alces calesqueira, topados pola rúa, suxos, famentos e medio parvos. Non. Estes alces eran fora do común. Magníficos, fermosos, maxestuosos. Un só daqueles alces valía máis que a plantilla completa dunha fundición. O non vai máis en cuestión de alces. Diños dun rei. Ou dun Kaiser.
A éste, cando soubo en qué consistía o regalo, non lle fixo alá moita graza. Teríalle feito máis ilusión un tanque, por exemplo. Pero, con ocasión dunha visita a Rusia que tivo lugar pouco despois, ante a insistencia do Zar, foi coñocer persoalmente ós alces, e nada mais velos quedou prendado deles. “Nunca vira animais máis fermosos”, exclamou. É de suliñar que por eiquí, por Teis, polo Morrazo, por Chapela, non abondan os alces, e calquera destes animais que véramos por casualidade pareceríanos extraordinario; máis o Kaiser xa tiña visto cantidade de alces, e inda así estes lle pareceron especialmente diños dil. Así que ordenou o seu traslado inmediato a Alemania.
O cal, dende o punto de vista loxístico, era un auténtico pesadelo. Pero os esforzos combinados dos Ministerios de Exteriores, de Transporte, de Defensa, de Medio Ambente, de Cultura, de Agricultura, e de varios centos de funcionarios, soldados e traballadores fixo posible que a manada atravesara media Europa sen sufrir menoscabo algún e chegara ó seu país de adopción. Alí, en Alemania, escollérase un inmenso bosque como novo fogar dos animais. O clima era idéntico o do seu lugar de orixe, había comida (o que sexa que coman os alces) en abundancia, as augas eran cristalinas, e podedes engadir todolos tópicos que queirades, pero vaia, o sitio era mais que adecuado, un auténtico Paraiso alciano, que foi convertido en Parque Natural de Categoría Especial. Os poucos lugareños que habitaban nas inmediacións do bosque foron conveñentemente deportados. Decreteuse a pena de morte para quen fose alí sen permiso gubernativo de alto nivel. Instaláronse vixilantes, veterinarios, biólogos, cunha doble misión: que ninguén molestase ós animais, e que éstes tiveran a existencia mais doada e feliz concebible.
O Kaiser, sempre que as suas moitas obrigacións (unha guerra eiquí ou alá, asegurarse de que a maior parte dos seus súbditos fose adecuadamente explotada, e de que os militares de alto rango, os seus familiares, a aristocracia e a alta burguesía estivesen contentos, boeno, o que fan os káiseres, xa se sabe) ía de visita ó bosque dos alces e alí deleitabase cos fermosos animais; de feito, éstes convertéronse na sua distracción preferida (coa única excepción da guerra, quizais). As visitas ó bosque dos alces eran un remanso de paz na sua axitada vida de estadista; este feito era coñecido polos seus mais íntimos colaboradores, que facían todo o que estaba na sua man (que era moito) para que a existencia dos alces fose o máis pracentera posible.
Esta situación durou dous ou tres anos. Eiquí vai un espazo en branco para sinalar un intre de inflexión no relato, e para que aproveitedes para ir lle dar de comer ó gato. Se esta páxina tivera publicidade (que lóxicamente non ten), iría eiquí. Vale. Alá vai a segunda parte:
Un día, os operarios do bosque toparon un alce morto. Era un alce novo, non semellaba ter enfermidade nengunha, nen ter sufrido accidente de nengunha crase. Os poucos días toparon outro, e o día seguinte dous mais. Nas duas semáns seguintes morreron nove animais . As autopsias realizadas polos biólogos do parque non revelaron nada anormal, non sendo o caso dun alce de edade xa avanzada que ben poidera ter morto de vello. A inquedanza apoderouse dos coidadores; dada a debilidade co Kaiser sentía polos animais e o mal xenio que tiña, non eran somente os seus postos de traballo os que estaban en risco. Nunha reunión de urxencia, os vixilantes, biólogos e veterinarios do parque acordaron tres cousas: enviar un becario tatexo e non moi espabilado a Berlín pra lle comunicar en persoa as malas noticias ó Kaiser; encomendarse a Santa Bríxida, patroa dos animais astados; e preparar un par dos alces recentemente falecidos á brasa para cear (esto último en interés de Ciencia, como sacrifizo persoal e porque tiñan fame).
Os alces á brasa estaban estupendos, e a ninguén lle pasou nada.O becario tatexto chegou a Berlín e tardou duas semans en explicarlle a un funcionario de rango Z o que pretendía; mes e medio despois falou cun cuñado do vicesecretario agregado de asuntos internos adxunto o Ministerio de Deportes; despois dunha longa peripecia burocrática-administrativa, durante a que estivo duas veces no cárcere, tivo finalmente a sua entrevista persoal co Kaiser.
O Kaiser púxose lívido de furor e desacougo pero, sendo como era un eminente home de estado, enseguida empezou a tomar decisións, entre elas: enviar o becario de novo ó cárcere, con cargos de alta traizón (foi fusilado duas semans máis tarde); suspender o bombardeo dunha aldea levantisca do Sur de Prusia que él mesmo ía coordinar; tomar un remedio caseiro prá dor da cabeza, antecedente da aspirina; e crear un Alto Comité Pra Salvazón Dos Alces Imperiais, nomeando pra formalo os máis distinguidos biólogos, médicos, veterinarios, filósofos e músicos de Alemania, que daquela era case que dicir do mundo. Ós nomeados maldita a graza que lles fixo formar parte daquel Comité, pero non lles quedaba outra. Nun tempo incriblemente rápido o Comité estaba formado, equipado, ben pagado e desprazado ó Parque dos Alces, de onde fuxiran a maior parte dos coidadores primixenios (con moi bó criterio).
O Alto Comité fixo máis ou menos o mesmo que xa fixeran os coidadadores iniciais, pero máis polo miudo e mellor. O auga era inmellorable, así como o alimento; non detectaron nengún virus ou cousa semellante; o clima seguia sendo sumamente axustado á natureza dos animais. Mesmo comeron uns cantos á brasa (en interés da Ciencia, como sacrifizo persoal e porque tiñan fame) e non se sentiron indispostos pra nada. Así que fixeron unha reunión do mais alto nivel, e acordaron declararse impotentes ante o misterio da mortandade alciana, encomendarse a Santa Petunia (patroa dos animais con pezuña) e comisionar a un matemático medio lelo que ninguén sabía moi ben que facía alí e que lle caía bastante mal a todo o mundo pra que lle fora comunicar ás noticias o Kaiser en persoa, coa recomendación de que lle pidera axuda o seu medio curman o Zar, pois sendo o dono da zona orixinaria dos alces quizais tivera algún tipo de solución o que xa se podía calificar de misterio científico.
O matemático foi, pois, onde o Kaiser e lle comunicou o resultado do estudo. O Kaiser cabreouse bastante, púxose, de novo, lívido de furor e desacougo, e acordou: enviar a cadea ó matemático, acusado de alta traizón e de caerlle bastante mal a todo o mundo (foi fusilado duas semans mais tarde); destituir ó Comité e enviar ordes de busca e captura contra todolos seus membros (de todolos xeitos a maior parte deles se topaban xa en Padua, onde montaran unha comuna); cambiar as alfombras do seu despacho, que lle repelían dende hai tempo; e, e isto foi o mais duro de todo, solicitar axuda ó Zar.
Éste (o Zar)recibiu a petición de axuda do seu medio curmán cunha mestura de desprezo e alegría; sempre sostivera co Kaiser era medio parvo, e que o povo alemán, en conxunto, era altamente ineficente. O feito de que nen sequer poideran manter con vida a uns poucos alces confirmoulle nas suas sospeitas, e empezou a barallar a idea de lle declarar a guerra a Alemania a medio prazo; esto (planexar futuras guerras) era algo que sempre lle alegraba o día. Pero, polo pronto, decidiu intentar frear o desastre dos alces, porque apreciaba aqueles fermosos animais, e porque, en caso de conquerilo, amosaría a superioridade rusa en xeral e a sua propia en particular sobre a ciencia alemana en xeral e ó seu medio curman en particular. Así que cursou ordes para que o seu Ministro de Vida Animal e Recursos Estrátexicos localizara ó maior experto que houbera en Rusia sobre alces, co informara e o adoutrinara conveñentemente, e co subirá nun tren rumbo a Alemania no menor prazo posible.
Duas semáns despois na estación central de Berlín (cuio nome en alemán é francamente ridículo) unha alta representación do Estado agarda pola chegada do experto ruso. Alí hai ministros, centíficos de alto nivel, o alcalde e varios concellais, un par de amantes e uns cantos familiares do Kaiser, unha actriz que está moi de moda, xenerais de alto rango, un tipo que ninguén sabe quen é pero que sempre se acaba colando onde percibe que vai haber comida gratis, un héroe da guerra francoprusiana que perdeu un brazo, un ollo, as duas orellas, as duas pernas e o apéndice en combate, un boxeador moi popular, e a Orquesta Sinfónica de Berlín, ademáis dun cento de periodistas de diferentes medios.
Chega o tren (apenas duas horas de retraso, que a Orquesta ameniza tocando valses e temas populares tiroleses, e o boxeador machacando a varios periodistas). Como ninguén coñece ó experto ruso, o Comité de Recepción faille os honores a todolos tipos distinguidos que se baixan do tren (un sastre, un tahúr, un proxeneta internacional, un tratante de xoias e obxetos roubados, un par de espías, un escultor de vangarda complemante alcolizado…) ata que reparan nun individuo especialmente desagradable que resulta, finalmente, ser o tal experto. O suxeito apenas mide un cuarenta, ten uns enormes bigotes suxos de nicotina, fáltanlle todos os dentes de arriba, fuma uns pitillos asquerosos liados co que parece ser papel de periódico e viste coma un mendigo ou un campesino (os membros do Comité non serían capaces de distinguir unha cousa doutra). Para alivio de todos, o ruso, cuio nome é impronunciable, despois de amosar a suas credenciais, comunica o seu desexo de se trasladar de inmediato ó parque dos alces, facer a sua encomenda e voltar pra sua casa onde, afirma, ten moito chollo atrasado.
Dous días despois está xa no parque. Catro días despois comúnicalle a autoridade (militar) do bosque dos alces que xa ten a resolución do enigma da mortandade dos alces, e exixe ser trasladado a Berlín pra llo comunicar en persoa ó Kaiser. A autoridade (militar) fai as xestións oportunas, e dous días despois o ruso xa está no Palacio Imperial.
(Notariades que eiquí lle metín un acelerón ó relato, pero e que, oes, esto xa se está alongando de mais e seguramente tendes cousas que facer; eu sí, polo menos).
Vale. O Kaiser ten ante sí, pois, a este home ruso, dunha crase e unha raza claramente inferiores, que segue vistindo a mesma roupa coa que viu e segue fumando os seus apestosos pitillos, un home ó que en circunstancias normais non dubidaria en mandar executar sen ne sequer míralo; un home ó que despreza (como á maioría das persoas, por outra parte), pero ó que agora necesita. A través dunha intérprete (que se mantén prudentemente alonxada do ruso para non se infectar algunha porquería), o Kaiser pregúntalle o experto (que non leva con él nengún estudo nen documento de nengun tipo):
-Sabe de qué morren os meus alces?O ruso bota unha bocanada de fume altamente contaminante e asinte coa cabeza.
-En nome de Deus, é a comida, é o clima, qué?
-A comida, o auga, o clima son excelentes.
-Qué lles falta ós meus alces, pois? De que morren?
O ruso segue fumando tranquilamente; cun atrevimento nunca visto na Corte Impersial, sorrí amosando a sua boca estragada, e respostalle:
-Os lobos. Ós alces faltánlle os lobos. Morren de aburrimento.
…
.JPG)
E xa está. Vaia chapa, eh. Boeno, ó final ó mellor si ten moralexa. Ou non. É igoal. A idea do conto está tirada do libro “La muerte del enemigo”, de, vaia, agora non me lembro, un libro incriblemente coñazo que non fun quen de rematar (e vos aseguro que é moi raro que eu non remate un libro).
Teredes observado que ler as cousas que aparecen no sitio éste non vos fai mellores persoas. É certo. Ese efecto (o de facerse mellor persoa) somente o consiguen U2, Manu Chao e Paulo Coelho, e pode que algún outro; todos eles, estardes dacordo conmigo, altamente detestables.
Coidadevos. O inverno é moi traicioneiro. E mais nada.
