Ollos negros, e grandes, os dos
nenos de Gaza. Que sorrín cando poden, cando lles deixan, cando teñen ocasión. Estes
nenos semellan, a mín mo parece, mais vivos que os nenos doutro sitios; quizais
porque sei que mañán, que dentro dunha hora, que agora mesmo, quizaís, estén
mortos.
Eiquí empeza a rematar o día. As
anduriñas andan coma tolas fronte a miña fiestra, pronto sairán os morcegos,
alguén puxo música de Camarón, os veciños comenzan a voltar de praia, o barrio revive
un ratiño antes da noite.
En Gaza xa hai rato que é noite.
Intento imaxinar as ruas reducidas
a escombreiras, as casas afundidas, a xente sepultada baixo os cascotes e o pó,
a búsqueda da xente que non voltou a casa hoxe, a actividade desperada nos
hospitais, a saida a por auga, os choros, os lamentos, as pregarias, os
milicianos facendo garda, os feridos, os mortos.
Intento imaxinar Gaza, pero non
podo.
E saen criminais pola televisión,
e os criminais ameazan, impoñen condicións, poñen ó seu mellor ángulo á camara,
gañan votos, matan xente.
Intento imaxinar unha Palestina
na que reine non só a Paz, senon tamén a Xustiza.
Pero non podo.
E Aláh é grande, e Yahvé é xusto,
e Deus é misericordioso; pero nengún fixo moito por Gaza, últimamente.
E, en Gaza, é noite.
(Fotos tiradas na manifestación en soliedaridade co pobo palestino que se fixo en Vigo, o luns pasado.)