jueves, 29 de octubre de 2015
29 de outubro de 2015. Chove en Santiago.
miércoles, 30 de septiembre de 2015
30 de setembro de 2015: Santiago, unha declaración de amor (aproximación)
Amo a Santiago.
Soa tonto, soa pueril, soa a
anuncio da Xunta. Pero é certo.
Amo as suas ruelas, os nomes das
suas rúas (Algalia…), como brilan as suas pedras cando empeza a chuviscar, o
son das pegadas na noite mal iluminada, a brétema que se extende pola Quintana,
a lúa cando xoga coas torres da Catedral…
Ámoa dende que a descubrin nunha
noite febril de cansanzo, colocón de absenta e fame de hai uns trinta e cinco
anos.
Entendédeme:
Prefiro aburrirme en Santiago
que pásalo ben en outro sitio. Prefiro estar só en Santiago que en boa compaña
en outro sitio. Prefiro ser golpeado en Santiago que bicado en outro sitio.
Boeno, en canto a esto último, como non hai risco que o segundo suceda,
desexaría que o primeiro tampouco.
Entendédesme?
Eu, a eso, chamoo amor. Ou sexa,
que amo a Santiago.
Pero, pero, pero.
(Lembramos ó curioso lector –
ola?- que ésta é a páxina de carlosdeteis, e que, polo tanto, antes ou despois,
ten que aparecer algún “pero”. É, por dicilo así, a marca da casa)
Pero o Santiago que eu amo non
existe. Quizais xa non existe, quizais non existiu nunca. Quizais é un alucine
dunha noite de fame, cansanzo e absenta de hai trinta e cinco anos.
Porque Santiago, cando vou, ten
pouco que ver coa Santiago que eu amo.
A Santiago que vexo, non a que
sinto, é unha cidade tonta. É un escenario dunha película. É un parque temático
pra turistas. É unha representación de non sei qué cousa. É unha vila sen
dramatismo, sen dor, sen emoción. Santiago en tecnicolor. Para todalas edades.
Sen riscos.
O Santiago dos turistas, dos
consumidores, dos funcionarios, da xente guai, da cultura.
Merda.
A “miña” Santiago é mais escura,
mais suxa, ule peor, está mais valeira. Nese Santiago o ben e o mal non
combaten senon que conviven bastante amigablemente. É mais sinestra. Non che
deixa esquecer nen por un intre onde estás, entrométese en todalas conversas,
agobia. Está habitada por santos, tolos, profetas, iluminados, perdidos,
naúfragos, mestres, magos, demos grandes e pequenos, animais que falan, xente
que nunca durme, nen come, e que orina en todalas esquiñas. Cheira a viño malo,
a sexo e a brétema.
As veces esta Santiago se deixa
ver, asoma por baixo da outra, presíntela por un intre. E os turistas, os
pelegrinos, os funcionarios, os mozos tatuados atá o cú, sinten un pouco de
arrepío, de incomodidade, de antiguidade.
Pero cada vez pasa menos, creo.
Procuro ir a Santiago unha vez o
mes, ou así. A xente (a pouca coa que me falo) pregúntame a qué vou; écheme
pouco doado respostar, así que non digo nada, pero cando vou no tren pregúntome
“a qué vou?”, e tampouco sei que me respostar. Pero vou. Só. O meu amor non
entende de tríos nen cousas disas.
E unha e outra vez marcho de
Santiago decepcionado, mais gris e vello e canso.
E unha e outra vez penso “A ver
se podo voltar pronto.”
Pra toparme co meu amor. Pra
toparme.Vos deixo un video de CAXADE a quen tiven o pracer de ver e ouvir recentemente en Salvaterra.
Estiven buscando unha cousa do gran German Coppini que se chamaba "Qué han hecho de ti, Santiago", que viría moi a conto coa escrita de hoxe. Non a topei, pero darvos por recomendados...
Ata a próxima. Boas noites, boa sorte.
miércoles, 23 de septiembre de 2015
23 de setembro de 2015. Do desterro.
Pódese ver en clave nacionalista.
Pódese ver en relación á "crise dos refuxiados"
Pódese ver como algo impuramente estético.
Evidentemente, pódese non ver.
Qué ficará de nós cando marchemos...
Prá que a visita non fora unha total perda de tempo, vos deixo con Mini e Mero facendo "Penelope", se é que a topo en Youtube.
martes, 25 de agosto de 2015
25 de agosto de 2015. Tempo.
Tempo.
Se hai un ano ou así alguén me tivese
preguntado qué cousa era o que mais eu desexaba, teríalle contestado sen
dubidalo que “tempo”.
Tempo pra estar con vellos colegas. Tempo pra
ler dunha ostia dunha vez o “Ulises” de Joyce. Tempo pra aprender a tocar un
par de bluses decentemente. Tempo pra estudar algo (algún idioma, historia
medieval, urbanismo…) Tempo pra clarificar o que me queda de cerebro. Tempo pra
viaxar. Tempo pra escrebir.
Creo que hai un dito inglés que dí que Deus
nos libre dos desexos cumpridos, ou algo así…
Porque agora, dende hai uns meses, teño
tempo.
E nen Joyce, nen viaxes, nen estudos, nen
vellos colegas, nen ostias. De feito, esto é o primeiro que escribo en moito
tempo. Supoño que se de súpeto tivera cartos, ou amores, ou talento, me pasaría
o mesmo: non sabería en que empregalos.
Así que teño tempo, e o mato (ten graza, o de
“matalo tempo”, como se non soubesemos que é o tempo o que nos mata a nos), e
non fago nada interesante, ou productivo, ou edificante..
Pois estou neste, digamos, retiro, case que
alleo ó contacto humano, en felina compaña. Camiño, fumo, vexo xogar ós gatos,
fago cafés e mos tomo, e non espero nada.
Sei das andanzas dalgúns coñecidos a través
de internet (mira ti). No povo, dous kilómetros arriba, hai un bar con wifi;
vou case que todolos días a subir fotos a flickr: podedes velas, se queredes.
Non son unha gran cousa. Non vos perdedes nada se non as vedes.
Estou completamente desconectado das
noticias: nen idea do que pasa en Grecia, nen do último atentado yihadista, nen
dos resultado de futbol, nen da última parida de Marianito o corto, nen dos
divertidos movimentos preelectorales que sen dúbida están a acontecer a cotío.
E me é bastante igoal, a verdade…
E, quitando algúns problemiñas de saude, e os
meus baixóns habituais, e esa angustia que me come as veces, pois non estou
nada mal, a verdade.
Pero non creo que dure…
Non sei se este escrito é o reinicio desta
cousa-blog, tan abandonada. Dende logo, non aspiro a que o lea ninguén, a estas
alturas. Bastante ocupados estaredes co curro, ou a falta de curro, cos amores
ou a ausencia deles, actualizando os vosos feisbucs e tuiteres, viaxando ou
colocándovos.
Pero boeno. Ola.
E vai un video via youtube que ven moi
axustado a movida de hoxe. É do disco de Mónica de Nut Trío, e titulase “Como
deita o tempo”, e xa sei que o coñocedes, pero escoitalo unha vez mais non vos
vai facer dano algún.
É unha preciosidade:
E xa está. As fotos son miñas, podedes ver
mais en flickr (carlosdeteis.foto). Se por casualidade alguén lé esto e mo
quere comentar, sen problema.
Boas noites, e boa sorte.
martes, 14 de abril de 2015
14 de abril de 2014. Listas.
E onde se foi a
última hora, a última hora e media? Non ten a sensazón de se ter quedado
durmido; se así fose, tería a boca seca. Ademais, o cinceiro está cheo, e
lémbrase de telo valeirado cando chegou a casa. Ou quizais foi onte. Non é
doado distinguir un día de outro, últimamente.
O caso é que xa é
noite.
Cambios. Moitos
cambios, pensa. E non se refire o deterioro, tanto o dil mesmo como o da casa,
ambos evidentes. Ve o deterioro, o declive, como unha evolución lóxica das cousas. Os
cambios, en troques, son coma vermes que
se introducen no tecido da vida sen permiso, e o convirten en algo distinto.
Agora suceden
cousas que antes non ocorrían, fai cousas que antes non facía. Por exemplo, o
das listas. Que él saiba, nunca foi de facer listas; agora fainas de seguido. O
principio, listas da compra, xa se sabe, tantos iogures, tantos litros de
leite, conxelados, área e comida pró gato, esas cousas. Logo, listas de tarefas
pendentes, ir a correos, ir o banco, ir a tal ou cal sitio e facer tal ou cal
cousa. Despois o tema das listas foi a mais.
O gato se
espereza e o olla coma se non o
coñocera, ou, mais ben, coma se non estivese seguro de quen é ese home que fuma
sentado á mesa da cociña. Desconfiado. Boeno, él, o home, tampouco está moi seguro de seguir sendo él.
Últimamente.
Listas: os grupos
musicais mais sobrevalorados da historia. Queen á cabeza. Esta era doada.
O gato é un espléndido macho lairanxa.
Góstalle o pan de molde. Tamén lle gosta vela tele, sobre todo os anuncios.
Góstalle o free jazz, Pharoah Sanders, cousas así.
É moi raro.
Dase conta de que
non puido valeirar o cinceiro cando chegou a casa, porque hai tres ou catro
días que non sae.
Listas: a xente
que marchou, que xa non está entre nos. En continua progresión.
Listas: a xente
que bota en falla. Melancólicamente curta: cinco nomes.
Supostamente o
gato está castrado, pero él, o home, ten as suas dúbidas. O veterinario lle dixo co fixera, e
cobroulle unha boa pasta, o ano pasado. Ou o outro. Pero él cre que se segue
comportando igoal que antes, e cre que un animal debería modificar a sua
actitude tras ser castrado.
Pon un disco no
prato. Onette Coleman. Antes o detestaba (“antes”?). Cada vez lle gosta mais.
Cambios.
Pensa cousas
novas, distintas. Por exemplo, que a vida non é algo continuo. Que un viva
cincoenta ou oitenta anos non siñifica que un esté vivo durante cincoenta ou
oitenta anos. Un está vivo a veces, de cando en vez. Non é que esté morto o
resto do tempo, non exactamente, pero vivo tampouco. Unha cousa intermedia.
É incapaz de
seguer nengún programa de televisión que dure mais de dez minutos.
Agora chora con
facilidade. Calquer anuncio no que aparece un can, un neno, un vello, móveo ás
bagoas. Senilidade? Ós cincoenta e dous anos?
Listas: os sitios
onde lle tería gostado ir, e nunca foi, nen irá. Esta non remata nunca.
O caso é que xa é
noite, e debería cear algo. O gato lle chía. Tamén é hora de cear prá él.
Ten o móvil
enriba da mesa. Se por un casual soara, lle daría un ataque ó corazón. Suponse
que con esa cousa se podería conectar a Internet, pero non sabe como. Anota na
lista correspondente “ir ó do teléfono pra ver como se conecta ún a internet”.
Listas: os
mellores concertos ós que ten ido na sua vida. Esta varía moito, segundo o día
que teña. De todolos xeitos, o concerto o que mais lle tería gostado ir non se chegou
a celebrar nunca. Qué mais da.
Listas: reparacións
urxentes que debería facer na casa. Cansa só de mirala. Cada día engade unha ou
duas cousas mais.
Xa ceou? Pregúntalle
o gato “xa ceamos?”
Onde se foi o último
ano?
--------
Suscribirse a:
Entradas (Atom)