Tempo.
Se hai un ano ou así alguén me tivese
preguntado qué cousa era o que mais eu desexaba, teríalle contestado sen
dubidalo que “tempo”.
Tempo pra estar con vellos colegas. Tempo pra
ler dunha ostia dunha vez o “Ulises” de Joyce. Tempo pra aprender a tocar un
par de bluses decentemente. Tempo pra estudar algo (algún idioma, historia
medieval, urbanismo…) Tempo pra clarificar o que me queda de cerebro. Tempo pra
viaxar. Tempo pra escrebir.
Creo que hai un dito inglés que dí que Deus
nos libre dos desexos cumpridos, ou algo así…
Porque agora, dende hai uns meses, teño
tempo.
E nen Joyce, nen viaxes, nen estudos, nen
vellos colegas, nen ostias. De feito, esto é o primeiro que escribo en moito
tempo. Supoño que se de súpeto tivera cartos, ou amores, ou talento, me pasaría
o mesmo: non sabería en que empregalos.
Así que teño tempo, e o mato (ten graza, o de
“matalo tempo”, como se non soubesemos que é o tempo o que nos mata a nos), e
non fago nada interesante, ou productivo, ou edificante..
Pois estou neste, digamos, retiro, case que
alleo ó contacto humano, en felina compaña. Camiño, fumo, vexo xogar ós gatos,
fago cafés e mos tomo, e non espero nada.
Sei das andanzas dalgúns coñecidos a través
de internet (mira ti). No povo, dous kilómetros arriba, hai un bar con wifi;
vou case que todolos días a subir fotos a flickr: podedes velas, se queredes.
Non son unha gran cousa. Non vos perdedes nada se non as vedes.
Estou completamente desconectado das
noticias: nen idea do que pasa en Grecia, nen do último atentado yihadista, nen
dos resultado de futbol, nen da última parida de Marianito o corto, nen dos
divertidos movimentos preelectorales que sen dúbida están a acontecer a cotío.
E me é bastante igoal, a verdade…
E, quitando algúns problemiñas de saude, e os
meus baixóns habituais, e esa angustia que me come as veces, pois non estou
nada mal, a verdade.
Pero non creo que dure…
Non sei se este escrito é o reinicio desta
cousa-blog, tan abandonada. Dende logo, non aspiro a que o lea ninguén, a estas
alturas. Bastante ocupados estaredes co curro, ou a falta de curro, cos amores
ou a ausencia deles, actualizando os vosos feisbucs e tuiteres, viaxando ou
colocándovos.
Pero boeno. Ola.
E vai un video via youtube que ven moi
axustado a movida de hoxe. É do disco de Mónica de Nut Trío, e titulase “Como
deita o tempo”, e xa sei que o coñocedes, pero escoitalo unha vez mais non vos
vai facer dano algún.
É unha preciosidade:
E xa está. As fotos son miñas, podedes ver
mais en flickr (carlosdeteis.foto). Se por casualidade alguén lé esto e mo
quere comentar, sen problema.
Boas noites, e boa sorte.
